ماه شعبان

سلام 

خیلی وقت بود Comment نگذاشته بودم ... اوه خیلی وقت بود ...  

فقط آمدم ماه شعبان ماه اعیاد خدا رو تبریک بگم و برم ... 

عیدهاتون مبارک !!! 

یا ابا عبدالله الحسین

شمسی‌ و روی‌ زمین‌ با روی‌ ماه‌ افتاده‌ای
‌ تا اذان‌ مانده‌ ولی‌ در سجده‌گاه‌ افتاده‌ای‌

سینه‌ تنگ‌ و عرصه‌ تنگ‌ و غربت‌ تو می‌کشد
زیر دست‌ و پای‌ دشمن‌ بی‌ سپاه‌ افتاده‌ای‌

گفت‌ بابا دست‌ خود را حایل‌ رویت‌ کنم
‌ راست‌ گفته‌، مثل‌ زهرا بی‌ پناه‌ افتاده‌ای‌

ای‌ عمو از خیمه‌ می‌آیم‌، کمی‌ آرام‌ باش‌
از چه‌ با زانو به‌ سوی‌ خیمه‌ راه‌ افتاده‌ای‌

خوب‌ پیدا هست‌ از پیشانی‌ و ابروی‌ تو
با رخت‌ از روی‌ مرکب‌ گاه‌ گاه‌ افتاده‌ای‌

در دل‌ گودال‌ جای‌ ماهرویی‌ چون‌ تو نیست‌
یوسف‌ زهرا چرا در بین‌ چاه‌ افتاده‌ای‌

من‌ به‌ هل‌ من‌ ناصر تو آمدم‌ در قتلگاه‌
 آمدم‌ دشمن‌ نگوید از نگاه‌ افتاده‌ای‌(ع)

حسین از زبان صاحب الزمان

کار تو کار خدایی است حسین

مانده در کار تو ام جد غریب

غم مخور کشته علمدارت شد

من علمدار توام جد غریب

مخفی از چشم همه می گریم

من عزادار توام جد غریب

امام حسین ( عشق شیعیان )

حسینی شدن شرط بی‌مرگی است ...

...
اما حسین
گویی همه راه‌ها به حرم حسین ختم می‌شود
بگذار سخنی بگویم، حتی اگر کفر بپنداری

حسین معشوق خداست
حسین عاشق خداست

خدا از خلقت آدم و حوا به دنبال حسین می‌گشت.
می‌خواست حسین را از گنج خانه خود نمودار سازد.
به حسین ببالد، او را به همه خلق عالم بنماید و آنگاه زبان به تحسین بگشاید که

فتبارک الله احسن الخالقین!

حسین همه‌چیز را داد، همه را داد
حسین قیمتی به سنگینی کل عالم داشت.
از این رو هیچ‌کس قادر به خریداریش نبود.

قیمت حسین بهشت نبود
حور و قصر نبود
قیمت حسین، خود خدا بود.

حسین ایستاد تا نشان دهد کسی را دوست دارد که می‌ارزد حسین‌وار در صحن کربلا حاضر شد.
تمامی رنج عالم، تمامی مظلومیت و تمامی سوز و داغ و درد فراق را تاب آورد و ثارالله شد.
حسین برای ثارااله شدن، تا به بی‌نهایت در میدان ماند...
حسین با شان ثاراللهی ماندگار شد...
ابدی شد.
مگر خون خدا می‌میرد؟!!

از این رو، خانه حسین خانه خدا شد. خاک حسین شرافت یافت و زیارتش همسنگ زیارت خانه خدا شد. چرا که

اگر پای در صحن و سرای خدا گذاشتی
اگر به مسجدالحرام رفتی
اگر چه مسافری، اما مقیمی
اهل حرمی
خودی هستی
پس نمازت را کامل به جای آر
که تو در خانه خدایی
تو در خانه خودی، در وطن خودی

خانه خدا وطن توست و تو بیهوده ملک دیگری را برگزیده‌ای.

به همین‌سان
وقتی در حریم امن حسین وارد آمدی، از خودی.
اهل خانه‌ای
مسافر نیستی
پس نمازت را کامل کن
خانه حسین، خانه خدا و خانه توست
در آن با امنیت تمام بمان. در حریمی که هیچ‌کس نمی‌تواند متعرض تو شود، تو را بیازارد و یا براند.
خانه حسین، خانه عشق است.

خانه دلدادگی است
خاک حسین شفاست
شرف یافته از گنج خدا
سجده‌گاه آدمی در وقت خواندن خدا
حرم حسین بوی عشق می‌دهد
طعم دلدادگی
مزه یکی شدن با حضرت دوست

و در خانه و حریم امن حسین، هرکه می‌خواهی باش، هرچه می‌خواهی باش
از هرکه ماندی و از هرکه رانده شدی

در خانه حسین گشوده است.
نیم نگاهی به او کن!
با سر به استقبالت می‌آید
نوازشت می‌کند
آرامشت می‌دهد
و همه حسن حسینی را بدرقه راحت می‌کند

حریم حسین بویی دارد که هیچ‌کس ندارد

همه پروانه‌وار دیوانه حرم حسین‌اند
همه تشنه‌کام جرعه‌ای از دستان حسین‌اند

همه حسینی‌اند
اگر سخی‌اند، اگر جوانمردند، اگر بخشنده‌اند، اگر مردند، همه حسینی‌اند.
همه می‌خواهند که حسینی باشند.
چراکه همگان به صراحت طبع دریافته‌اند که شرط ماندگاری در عرصه هستی، شرط بی‌مرگی، شرط در هم شکستن دیوار مکان و زمان، حسینی شدن است.

و حسین تمام عزت را از آن خود کرد و ماند.
و همگان از حسین عزت می‌ستانند و می‌مانند.
چه، همه جوانمردی و سخا، همه شجاعت و وفا، به نام حسین و برای حسین رقم خورده‌است و همگان طفیلی هستی حسین‌اند.

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

...

و حسین گنج نهان خدا بود که در ظهری داغ، سر از میانه خاک برآورد و آشکارا بر آسمان لبخند زد.
پس از حسین همه آنچه ماند، به نام او ماند و همه نیکی اسمی و رنگی و بویی از او گرفت و همه سلحشوری و جوانمردی ...

تا آنگاه که فرزند حسین
با پرچم یا لثارات‌الحسین
پای در میدان نهد
گام در طریق او نهد و تمامیت حسین و حسینی بودن را در عرصه خاک نمودار سازد.

اللهم ارزقنا شفاعه‌الحسین یوم‌الورود ..
اللهم عجل لولیک الفرج

* گوشه‌هایی از یادداشتهای سفر به کربلا - اسماعیل شفیعی سروستانی

التماس دعا

مدینه

بسم الله الرحمن الرحیم

مدینه ...عجب غربتی دارند بعضی واژه ها...ته دلت چقدر بوی غم میگیرد وقتی نامشان را میشنوی...گوشه چشمانت مهمان مرواریدی میشود که سرچشمه اش دلت است !
مدینه...عجب غربتی دارد مدینه ! چقدر دلت بوی غم میگرد وقتی نامش را میشنوی ! چقدر چشمانت دوست دارند برای مدینه مروارید هدیه ی صورتت دهند !
مدینه ...نام قریبی است .پر از رمز وراز . یک دلی دارد به وسعت دریا این مدینه ! چه ناگفته هایی که ته دلش پنهان نشده!
کجاست مدینه ؟ میپرسد دل غریبم وتو شاید میگویی شهر سوزان مردمان ساده ! شهر نخل های پر خرما ، ....نه! شهر پیامبر ! اما دلم نمیپذیرد تعریف ساده تورا ! چه ، غربتش را کجا معنا کردی تو؟ تو کجا گفتی مدینه یعنی عشق ...تو کجا گفتی مدینه یعنی کوچه های بنی هاشم ؟ ...تو کجا نشانم دادی آن خانه ی رویایی را که مرکز همه خوبی های عالم بود. خانه ای کوچک ته کوچه عشق !
بگذار با خودت نجوا کنم مدینه ! بیا یک بار تاریخ را برایم مرور کن ! مدینه از اول شروع کن ! از آن هجرت رویایی بگو مدینه ! از حضور پیامبری بگو که نور وروشنایی را برایت هدیه آورد. بگو برایم که چه شاد شدی آن زمان که بین مردمانت پیوند برابری وبرادری برقرار شد ! بگو ! بازهم از معرفت مردمانت بگو...
از روزگار غمت بگو مدینه ! از شهدای احد...نه کمی عقب تر ! از رشادت علی در بدر برایم بگو ! از راز پنهان در (( لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار)). بگو چرا فقط علی مرد مبارزه در میدان بود.
کمی بخند مدینه ! از عشق برایم بگو ! از عشق علی ! از حیا وشرم علی برای درخواست همدمش زهرا ! معنا کن برایم لبخند رضایت زهرا و خوشحالی پیامبر را ! ....آن عروسی ساده ، آن پیوند آسمانی را برایم معنا کن مدینه!
برایت ماجرای غدیر را گفته اند؟ پس توهم برایم بگو . بگو از راز دستی که به نشانه ولایت بالا برده شد. بگو عهد کردن یعنی چه ؟ برایم پایبندی به عهد را معنا کن !
از روزهای بیماری پیامبر بگو. از اشک های پنهان زهرا دور از چشم بابا ! و از آن رازی بگو که بابا در گوش دختر گفت و چهره دختر گل انداخت ! بگو پیوند بابا ودختر ناگسستنی است ! بگو دختر طاقت درد بابا را ندارد!
چه شد مدینه ؟ سر به زیر شدی ؟ حتما یاد سقیفه افتادی؟ یاد نامردی ، یاد بد عهدی ! حق داری مدینه ! درد آور است ! چه کشیدی وقتی دیدی علی را که وجودش وقف اسلام بود کنار زدند! ته دلت چه بود وقتی همسر زهرا ، صاحب ذوالفقار و جانشین پیامبر را از حق ولایت محروم کردند. میدانم. درد آورتر وقتی بود که سکوت علی را برای حفظ اسلام دیدی ! ........چه کشیدی تو مدینه !
بغض گلویت را رها کن ! بگو وقتی زهرا را نامردان روزگار تحقیر کردند، وقتی فدک را غصب کردند، علی چه کشید. ....میگریی مدینه ؟! یاد سیلی بر گونه زهرا افتادی؟ هق هق گریه ات را میشنوم ! یاد در و دیوار...وای مدینه ، چه کشید زهرا...نه ! چه کشید مولا ! ....چه کشید در ودیوار که آه زهرا را پنهان کرد در سینه اش !
مدینه...غربت...عشق...چه سخت است باز گو کردن هجران فاطمه ! میدانم مدینه ! طاقت از کف ربودی ! چه دل پری داری ! ولی باز هم برایم بگو...بگو از شب آخر زهرا...بگو از وداع علی...زینب...حسن..حسین...! بگو علی طاقت دوری هم راز و هم سفرش را ندارد. بگو چه طور زهرا را قسم به همراهی داد! ....برایم معنا کن اشک های فرزندان زهرا را ! بگو ..فریاد بزن که زینب بی مادر چه کند؟
زهرا هم رفت مدینه ! ...دلت حتما تنگ اوست ، میدانم . دلت تنگ نجواهای شبانه زهراست، میدانم ! چه کشید مولا شب آخر ! وصیت زهرا چه مسئولیتی گذاشت بر شانه اش ! بگو مدینه چطوربا آن پیکر آسمانی شبانه در کوچه هایت وداع کردی ! بگو ! از اشک های فرو خورده فرزندان زهرا بگو....
ساکت شدی؟ خسته ای مدینه ؟ دلت را آتش زدم ؟ سوزاندم؟ تاریخ است اینها همه و من مانده ام تو چطور این همه درد و غم و رنج را در سینه ات پنهان کردی ! چه صبری داری تو !
............وچه حسادتی میکنم من به تو ! که تو آگاهی از قبر زهرا ومن ...خوش به حالت ! چه لیاقتی ! عجب رازی در سینه داری !
می مانم تا بیاید مهدی وبگوید نشان زهرا را .......

ای بی نشانه ای،که خدا را نشانه ای

هر سو نشان توست،ولی بی نشانه ای

زهرای پـــــاک،ای غم زیبــــای دلنشین

تو خواندنی تریــــــن غزل جـــــاودانه ای

الهم عجل فی فرح مولانا صاحب الزمان

ای زینب

ای زینب,

ای زبان علی در کام
ای رسالت حسین بر دوش !
ای که از کربلا می آئی,
و پیام شهیدان را ,در میان هیایوی همیشگی قداره بندان
و جلادان, همچنان بگوش تاریخ می رسانی ,
زینب !
با ما سخن بگو.
مگو که بر شما چه گذشت ,
مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی,
مگو که جنایت آنجا تا بکجا رسید,
مگو که خداوند, آن روز , عزیزترین و پرشکوه ترین ارزشها و
عظمت هائی را که آفریده است , یکجا ,در ساحل فرات , و بر روی
ریگزارهای تفتیده بیابان طف , چگونه بنمایش آورد ,
, و بر فرشتگانش عرضه کرد ,
تا بدانند که چرا می بایست بر آدم سجده می کردند...؟
آری ,زینب !
مگو که در آنجا بر شما چه رفت ,
مگو که دشمنانتان چه کردند , دوستانتان چه کردند...؟
آری ای «پیامبر انقلاب حسین» !
ما می دانیم ,
ما همه را شنیده ایم ,
تو پیام کربلا را ,پیام شهیدان را بدرستی گزارده ای,
تو شهیدی هستی که از خون خویش کلمه ساختی ,
ــــ همچون برادرت که با قطره قطره خون خویش سخن می گفت ــــ
اما بگو ,
ای خواهر ,
بگو که ما چه کنیم ؟
لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟
دمی بما گوش کن تا مصائب خویش را باتو باز گوییم ,
با تو ای خواهر مهربان !
این تو هستی که باید بر ما بگریی ,
ای رسول امین برادر ,
که از کربلا می آیی و در طول تاریخ , بر همه نسلها می گذری و
پیام شهیدان را می رسانی ,
ای که از باغ های سرخ شهادت می آیی و بوی گلهای نو شکفته
آن دیار را , در پیرهن داری ,
ای دختر علی ,
ای خواهر ,
ای که قافله سالار کاروان اسیرانی ,
ما را نیز ,در پی این قافله ,با خود ببر !

(نیایش از دکتر علی شریعتی)